Goed ontbeten, ingepakt en afgerekend. De allerlaatste dag van deze langeafstandswandeling. Met weemoed vertrokken we naar Enschede waar we net buiten de bebouwde kom een adres hadden geprikt voor de auto en als eindpunt van de wandeling. Daar aangekomen konden we geen geschikt plekje vinden tot een bewoner ons erop wees dat we gewoon aan de kant mochten parkeren. “Zeker het Trekvogelpad aan het wandelen”, zei hij. “Zet hem maar neer, dat doet iedereen.” Met de andere auto naar het beginpunt, de Rietbrug aan het begin van het Buurserzand. Het navigatieapparaat en wij hadden echter niet door dat er een stukje weg afgesloten was voor auto’s. We kwamen wel uit bij een parkeerplaats van het Buurserzand, maar niet de goeie. Ai, wat nu? De borden bij de parkeerplaats waren er onduidelijk over waar de andere parkeerplaats zou moeten zijn. Omrijden was best een eind en of we dan op de juiste plek uit zouden komen? Auto neergezet en de wandelroute gevolgd richting Enschede. Dus hebben we een paar honderd meter overgeslagen. Dat zal niemand ons kwalijk nemen. Dat het vochtig was die morgen, een beetje mist, was goed te zien aan de spinnenwebben. En zoals beloofd stond ook de hei in bloei. Mooie wandeling die uiteindelijk uitkwam bij een groot recreatiemeer: Het Rutbeek. Vanwege de beperkingen was het daar heel stil, restaurant was niet open. Degenen die er rondliepen hadden geen oren, tenminste ze reageerden niet op een vraag van ons. Of ze verstonden geen Nederlands … Nadat we de auto hadden gehaald bij Het Buurserzand gingen we, om wat te eten, naar het restaurant-café bij de Oortjesbrug. Waar het de vorige dag zo lekker stil was, hadden ze nu geen tijd om iets te eten te maken. Veel argumenten zoals geen personeel, plotseling een bruiloft die elders was afgezegd en een familie die een verjaardag wilden vieren. Na wat gedronken te hebben gingen we richting Rotterdam en stopten even bij de Cantharel bij Apeldoorn om toch iets te eten.